- Szkoła teatralna była ucieczką przed wojskiem: usiadłem nad informatorem dla maturzystów i skreślałem wszystko, do czego się nie nadawałem. Wyszło, że mogę myśleć tylko o Wydziale Lalkarskim - opowiada Lech Chojnacki*, aktor Teatru Animacji, reżyser.
"Ludzie robią to od zawsze. Znikają. Są. A potem ich nie ma. Zostajemy bez nich: z pustką, której nie da się niczym wypełnić, ze wspomnieniami..." Sztuka bez babci opowiada o tym, czego opowiedzieć w zasadzie się nie da. Tym bardziej, że każdy kto czyta te słowa, sam ma to jeszcze przed sobą.
- Życie stwarza okazje, dokonujemy wyborów, a czas pokazuje, czy były one dobre - mówi Lucyna Winkel*, aktorka, reżyserka, twórczyni Studia Teatralnego Blum.
W większości książek Maria Dulębianka, malarka i wojująca feministka, przedstawiana jest jako "wieloletnia przyjaciółka" i opiekunka Konopnickiej. Choć prawdziwa natura ich relacji nie budzi wątpliwości, podręczniki bez subtelności wycinają homoseksualizm z życiorysu autorki "Roty". W przedstawieniu Wiktora Rubina "O mężnym Pietrku i sierotce Marysi. Bajka dla dorosłych" wypolerowany historycznoliteracką powagą pomnik Konopnickiej, zostaje zabrudzony wciąż społecznie kontrowersyjnym wątkiem lesbijskiej miłości.
Zakończył się historyczny 21. finał festiwalu i konkursu "Pamiętajmy o Osieckiej". Historyczny nie tylko dlatego, że po raz pierwszy zorganizowany w Poznaniu, ale także ze względu na bardzo wysoki poziom wokalny uczestników, różnorodność interpretacji i aranżacji. Równie ciekawie (chociaż tu nie obyło się bez rozczarowań) zaprezentowali się zaproszeni goście.
Czy znacie Louise Fontain? W spektaklu Nomadka publiczność może odkryć jej autentyczne, szokujące losy. To opowieść o trudnej drodze: odtworzeniu zagubionej tożsamości i odszukaniu dziedzictwa przodków.
"O, zgnilizna sama te klechy!" - pisała o księżach. Męża, z którym miała ośmioro dzieci, zostawiła, by po czasie związać się z kobietą - młodszą o 19 lat malarką Marią Dulębianką... Biografia Marii Konopnickiej wymyka się schematom, nie daje się wpisać w żadne ramy, od wielu lat mierzą się z nią kolejni biografowie. Zainspirowała także twórców spektaklu, którego premiera w najbliższą sobotę otworzy "limonkowy" sezon w Teatrze Polskim.
Od pierwszej edycji konkursu Pamiętajmy o Osieckiej minęły ponad dwie dekady, jednak wszystko wskazuje na to, że sposoby interpretacji twórczości poetki nie zostały wyczerpane. Co skłania rok rocznie setki młodych ludzi, by przyjechać do Warszawy na przesłuchania ze swoją Osiecką? Co uwodzi ich w twórczości najsłynniejszej polskiej tekściarki? Co urzeka w muzyce komponowanej m.in. przez Jerzego Satanowskiego czy Seweryna Krajewskiego? Uniwersalizm? Humor? Nostalgia?
W Polsce rzeczywistej dwie zantagonizowane strony zażartego politycznego sporu cieszą się z wygranych wyborów. Analizują wyniki, dzielą synekury i moszczą się na swoich nowych/starych stołkach, próbując ułożyć nam przyszłość na kolejne lata. W tym samym czasie na scenie Teatru Animacji coraz bardziej osamotniona Polska snuje się niczym Chochoł z "Wesela" i miejsca sobie znaleźć nie może. A my razem z nią.
W rolach głównych Mędrek, Gburek, Apsik, Wesołek, Śpioszek, Gapcio, Nieśmiałek i bladolica piękność, których historia inspiruje artystów już od przeszło dwustu lat... Premierę baletu Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków 21 października zobaczymy na deskach Teatru Wielkiego.
- Nie bójcie się. To Pan Tadeusz - zapewniał na chwilę przed rozpoczęciem spektaklu w Teatrze Nowym reżyser Mikołaj Grabowski.
Nieustanne tasowanie zalet i wad PRL-u stale zajmuje nas z żarliwością, jakby dopiero jednoznaczne rozstrzygnięcie sporu mogłoby ostatecznie zakończyć ten okres historyczny. Julia Szmyt, reżyserka spektaklu "Holoubek syn Picassa", takiego założenia nie ma. Bazując na tekście Andreasa Pilgrima vel Sebastiana Majewskiego, stara się swoim przedstawieniem powiedzieć, że czas spojrzeć w przyszłość, bo PRL na dobre odszedł w zapomnienie.
Antoni Libera znany jest jako wszechstronny twórca, stale poszukujący pretekstów do wypowiedzi artystycznej zarówno za pomocą tekstu literackiego jak i sceny teatralnej. Jego przedstawienie "Krapp i dwie jednoaktówki", w których głównego bohatera odgrywa Andrzej Seweryn, już za kilka dni wystawione zostanie na deskach poznańskiej Auli Artis.
W minionym sezonie poznańskie teatry postawiły na wskrzeszanie tradycji romantycznych ideałów poprzez inscenizacje dzieł dawnych mistrzów. W Teatrze Polskim mogliśmy oglądać Kordiana, a w Teatrze Nowym - Beniowskiego. W październiku natomiast powrócą na scenę postaci z Pana Tadeusza.
Bartłomiej Miernik 12 października w Teatrze Ósmego Dnia po raz pierwszy w Poznaniu zaprezentuje spektakl "Kijów, Dara". W tym przedstawieniu Fundacja Banina powraca po raz kolejny do tematu uchodźców, rasizmu, ksenofobii i lęków przed obcokrajowcami.
Janusz Stolarski i jego aktorzy z grupy Teatr pod Fontanną w październiku zaprezentują swój najnowszy spektakl. Za punkt wyjścia posłużyła im "Fioletowa krowa. 333 najsławniejsze okazy angielskiej i amerykańskiej poezji niepoważnej. Antologia", słynna książka, do której żartobliwe wiersze wybrał i przełożył Stanisław Barańczak.
We współczesnej polskiej sztuce, literaturze i muzyce coraz częściej głównym tematem staje się kwestia "dziewczyństwa", która jest jednocześnie wytwarzana jak i komentowana przez twórczynie podpisujące się pod tym terminem. Naturalną konsekwencją zdaje się więc męska odpowiedź na to zjawisko, albo jego kontynuacja w nieco zmienionej formie. Bromance, a więc emocjonalna i szczera relacja męsko-męska jest z pewnością jedną z wolnościowych więzi międzyludzkich, która na polskim gruncie domaga się zbadania i opisania.
Choć pierwszą premierę ma już za sobą, Teatr Wielki sobotnim koncertem oficjalnie zainauguruje sezon 2018/2019.
Reżyserka Julia Szmyt stara się uciąć niekończącą się dyskusję na temat zalet i wad PRL-u swoim najnowszym spektaklem "Holoubek syn Picassa". Przedstawienie będzie można zobaczyć pod koniec września na deskach Sceny Nowej Teatru Nowego.
Bohaterami spektakli Teatru Ba-Ku są ludzie wymykający się stereotypom i walczący ze swoim wykluczeniem. Bohaterka monodramu "Całe życie w dresach" czasem słyszy od znajomych: "Justyna, ty w ogóle nie wyglądasz na matkę niepełnosprawnego dziecka".
