Footloose - kultowy amerykański film muzyczny z 1984 roku ze znakomitym Kevinem Baconem w roli głównej. Raczej trudno będzie uniknąć porównań... Czym teatralna wersja może zaskoczyć zagorzałych wielbicieli filmu?

Zastanawiam się, ilu jest dziś jeszcze prawdziwych fanów filmowej wersji Footloose. W latach 80. to faktycznie był film kultowy, dedykowany zbuntowanym nastolatkom. Opowiadał o tym, że warto walczyć o swoje prawa, buntować się przeciw absurdalnym zakazom.

To, co dla nas jest ciekawe i na co będziemy się starali zwrócić uwagę w teatralnej wersji, to... historia dorosłych. Tak jest ten świat skonstruowany, że rodzice wychowują dzieci, nakazują i zakazują im różnych rzeczy, a dzieci się wobec tego buntują. Do momentu aż same nie mają dzieci. Wtedy nagle zaczyna im się zmieniać optyka, sami zaczynają zakazywać. Nieustająca sztafeta pokoleń. Fajnie powiedzieć: "nie zgadzam się", "buntuję się", "nie obchodzi mnie to". Rzadko ci młodzi buntownicy starają się zrozumieć optykę drugiej strony.

Ren McCormack, nasz główny bohater, też na początku uważa, że wszystko jest głupie, że dorośli są głupi, bo zakazują tańca. Gdy dowiaduje się, dlaczego to robią, zaczyna mieć wyrzuty sumienia: "kurczę, gdybym wiedział, z jakiego powodu, to zachowałbym się inaczej". I to jest ciekawe, że czasami reagujemy impulsywnie, walczymy o coś, a nie chcemy poznać argumentów drugiej strony. To na pewno daje do myślenia. I może być otwierające.

Footloose jest opowieścią o konflikcie pokoleń, o tym, że jak świat światem starzy z młodymi nie mogą się dogadać. Że starzy swoje traumy przenoszą na dzieci, zarażają je swoimi fobiami, lękami itd. Dlaczego tak się dzieje? Z czego to wynika? O tym chciałbym zrobić ten musical.

Dedykujecie go nie tylko dzisiejszym czterdziestolatkom, wychowanym na filmie, ale też ich zbuntowanym dzieciom, współczesnej młodzieży. Jak zamierzacie dotrzeć do młodych? Rock'n'roll to raczej nie ich bajka...

Nie możemy nic więcej zrobić, poza tym, co jest zapisane w scenariuszu. Nie możemy przearanżować muzyki, zrobić z rock'n'rolla hip-hopu. Rock-opera musi pozostać rock-operą. Spróbujemy zadziałać formą, sposobem grania, rodzajem energii.

Dla młodych ludzi zakaz tańczenia, którego doświadcza bohater Footloose, może wydawać się absurdalny. Ale w niektórych stanach USA taki zakaz istniał naprawdę. To nie jest historia wyssana z palca. Patrząc na to, co dzieje się dziś w Polsce, nie możemy mieć pewności, że za parę lat nie pojawią się w naszej rzeczywistości równie absurdalne zakazy. Nie chodzi o to, co jest zakazywane, ale o sam fakt zakazywania...

Jedną z głównych ról zagra Karol Drozd, debiutujący na poznańskiej scenie aktor musicalowy. Zobaczył Pan w nim drugiego Kevina Bacona?

Nie szukałem drugiego Kevina Bacona, bo nie da się go znaleźć. Pracowałem z Karolem wcześniej w Operze na Zamku w Szczecinie. Robiliśmy wspólnie musical Crazy for you. To była jego pierwsza duża rola. Droga, jaką do niej pokonał - i aktorsko, i wokalnie - jest imponująca. Karol przede wszystkim świetnie tańczy, ma ukończone kursy mistrzowskie. Ułożoną rękę, nogę, ciało. Taniec jest jego drugim najważniejszym sposobem wyrażania się. Jeśli zatem robimy spektakl o chłopaku, który kocha tańczyć i któremu ten taniec zabierają, to Karol do tej roli jest idealny.

rozmawiała Sylwia Klimek

*Jerzy Jan Połoński - ur. 1979, aktor, reżyser, muzyk i artysta kabaretowy, absolwent PWST we Wrocławiu. Występował w teatrach od katowickiego GART-u po warszawski Teatr Konsekwentny. Był dyrektorem artystycznym Teatru Maska w Rzeszowie. Współpracował z kabaretową Formacją Chatelet. Reżyser spektakli teatralnych, telewizyjnych oraz widowisk muzycznych.

• Footloose
• reż. Jerzy Jan Połoński, kier. muz. Jakub Kraszewski
• Teatr Muzyczny
• przedpremiera: 19 i 20.04, g. 19
• premiera: 21.04, g. 19

© Wydawnictwo Miejskie Posnania 2018