Nieustanne tasowanie zalet i wad PRL-u stale zajmuje nas z żarliwością, jakby dopiero jednoznaczne rozstrzygnięcie sporu mogłoby ostatecznie zakończyć ten okres historyczny. Julia Szmyt, reżyserka spektaklu "Holoubek syn Picassa", takiego założenia nie ma. Bazując na tekście Andreasa Pilgrima vel Sebastiana Majewskiego, stara się swoim przedstawieniem powiedzieć, że czas spojrzeć w przyszłość, bo PRL na dobre odszedł w zapomnienie.
Kameralna przestrzeń Galerii FWD: znajdującej się w labiryncie Pasażu Różowego przy ul. Św. Marcin z początkiem października zmieniła się w centrum badawcze do spraw eksploracji kosmosu, prowadzonej pod nadzorem zespołu kuratorskiego w składzie Maria Ancukiewicz, Piotr Macha oraz Ewa Mrozikiewicz.
Komu jest potrzebny teatr, w którym grają osoby z problemami i chorobami psychicznymi? Nam wszystkim - i innej refleksji być nie może po premierze "Fioletowej krowy". W tej sztuce grupa Teatr Pod Fontanną wytrąca nas ze stanu autopilotowej konsumpcji spektakli, której dokonujemy zwykle w teatrze.
- Ma Pan rację, Polska zbrunatniała. Nie wiadomo, co będzie dalej. Z drugiej strony ja tu nie mieszkam, bardziej współczuję Państwu. Życie w kraju, który jest coraz bardziej brunatny, co wiemy z historii Europy, nie jest wcale dobre - mówił na wtorkowym spotkaniu w Teatrze Polskim prof. Jan Tomasz Gross.
Komiks, komiksem, film o Obcych przybyłych na Ziemię filmem o Obcych, ale czemu od razu serwować dojrzałemu widzowi bajeczkę dla dzieci z gadającym potworem i dylematem moralnym na poziomie przedszkola? W dodatku pod pozorem kinowego hitu z uniwersum Marvela. Na to pytanie powinien osobiście odpowiadać Ruben Fleischer, twórca "Venoma", który w piątek wszedł na ekrany polskich kin.
- 50 lat to niewiele jak na działalność orkiestry - przyznała Agnieszka Duczmal na pierwszym koncercie w ramach Festiwalu Jubileuszowego Orkiestry Amadeus. Fakt, w końcu takie zespoły jak London Philharmonic Orchestra czy New York Philharmonic mogą poszczycić się znacznie dłuższym stażem. A jednak 50 lat skłania do refleksji, podsumowań, postawienia nowych celów, a także planów na przyszłość. Kolejne jubileuszowe koncerty być może powiedzą nam o nich nieco więcej.
Wspaniały koncert dał w niedzielny wieczór w Poznaniu Jack White, wykonując nie tylko nowe piosenki, ale i stare hity z czasów zespołu The White Stripes. Półtorej godziny intensywnego muzykowania amerykańskiego artysty wzbudziło euforię słuchaczy.
Jest na świecie jakaś garstka artystów, którzy są artystami totalnie egoistycznymi. Artyści ci stworzą osobną, autorską i wyjątkową sztukę, tylko jeśli mają coś ciekawego w sobie. Dla mnie takim artystą jest Georgijs Osokins, który przy pomocy dzieł kompozytorów wychodzi poza partytury, epoki i style. Po prostu gra siebie.
Spektakl Bromance w przemyślany i bezpretensjonalny sposób wypełnia lukę, która zbyt długo była pusta. Dominik Więcek i Michał Przybyła wypowiedzieli się na temat, który na polskim gruncie już od dawna domaga się artystycznej wypowiedzi równie mocno jak wnikliwego zbadania.
- Literatura bardzo długo spełniała funkcję duchową i nadal ją spełnia. Liczebność zgromadzonej tu publiczności wskazuje, że w dalszym ciągu jesteśmy społeczeństwem alfabetycznym. O roli literatury i jej języku, o tym, co mają wspólnego Inni ludzie z Wojną polsko-ruską, a także o przekładach oraz podróżach po świecie opowiadała w trakcie spotkania autorskiego w Winiarni "Pod Czarnym Kotem" Dorota Masłowska.
Rzadko kiedy kinowa premiera staje się doniosłym wydarzeniem społecznym. W ostatnich latach na pewno była nim oscarowa "Ida" Pawła Pawlikowskiego, z pewnością również "Wołyń" Wojciecha Smarzowskiego - dyskusja na temat obu wymienionych dzieł dalece wykroczyła poza filmowy świat, a komentarze i opinie równie wartko płynęły z ust dziennikarzy, jak i polityków. Jednak medialny szum wywołany premierą "Kleru" - najnowszego filmu Smarzowskiego - nie ma na gruncie polskim precedensu.
"Obrazy Wiktora należy interpretować na wielu poziomach. Dla osób, które żyły w minionym okresie, mogą stanowić nostalgiczną podróż w czasy młodości, dla entuzjastów epoki PRL - być znakomitym źródłem poznawczym, zaś młode pokolenie może postrzegać je jako anegdotę. My w fotografiach artysty dostrzegliśmy znacznie więcej aniżeli aspekt dokumentalny i ciekawostkę. W kadrach zamkniętych w negatywie 6x6 cm znaleźliśmy poczucie rytmu, wyczucie chwili, celność i kunszt twórcy" - piszą kuratorzy wystawy "Niehistorie", na której zaprezentowano zdjęcia Stanisława Wiktora - zmarłego w 2014 roku fotografa dokumentującego życie Poznania lat 70. i 80.
Trzymający w napięciu thriller o zaginionej dziewczynie, który w całości rozgrywa się za pomocą urządzeń elektronicznych? To musi budzić ciekawość. Widzowie z pewnością docenią wizjonerski debiut Aneesha Chaganty'ego, podobnie jak zrobiło to jury festiwalu Sundance.
Przedostatnim gościem tegorocznej GRANDY była Ewa Ornacka, która pod gradobiciem pytań Anny Wojtkowiak przedstawiła rzeczywistość więźniarek oraz ich nietypowe relacje, zarówno między sobą, jak i ze światem zewnętrznym. Na podstawie przeżyć i doświadczeń Beaty Krygier, dziennikarka i reportażystka napisała książkę Skazane na potępienie.
Nowy sezon w operze rozpoczęło koncertowe wykonanie "Juliusza Cezara w Egipcie" Georga Friedricha Händla. Dzieło barokowego mistrza jest ukoronowaniem jego operowej twórczości, przyniosło mu zasłużoną sławę, a dwoje śpiewaków, dla których napisał partię Cezara i Kleopatry - odpowiednio Senesino (kastrat śpiewający altem) oraz Francesca Cuzzoni (sopran) przeszli do historii. Triumf "Juliusza Cezara w Egipcie" był możliwy nie tylko dzięki precyzyjnemu librettu, ale także brawurowym ariom i misternej partii orkiestry. Jak po prawie 300 latach wybrzmiała ta niezwykle wymagająca opera na scenie Teatru Wielkiego?
Drugi dzień Festiwalu Granda wypełnił poznański Pawilon po brzegi, gdy w sobotnie południe Tomasz Sekielski i Vincent V. Severski razem znaleźli się na scenie. Panel o dekonspiracji, szpiegowaniu i dziennikarstwie śledczym poprowadził Przemysław Poznański.
Żarty, które nie są głupawe ani chamskie, muzyka, która łączy w sobie najlepsze cechy broadwayowskich hitów z latynoamerykańskimi rytmami, orkiestra grająca z takim feelingiem, którego nie powstydziliby się muzycy z West Endu, zachwycające kostiumy... Tu każdy aktor jest śpiewakiem, śpiewak aktorem, tancerz akrobatą. Tu, czyli na niewielkiej scenie Teatru Muzycznego, skąd wieje grozą, włosy stają dęba, a krew czasem bryzgnie, ale spokojnie - wszyscy są martwi, a już na pewno - zadowoleni!
Kurator Piotr Krajewski zapowiadał wystawę "Anti-Static" jako wspólną odpowiedź zaproszonych artystów na wiersz Wojciecha Bąkowskiego. A czy przypadkiem nie otrzymaliśmy zbioru pojedynczych prac artystów-pedagogów, z których bardziej niż wspólnotowość wydziera indywidualizm ich twórców?
"Pokój na świecie zaczyna się przy rodzinnym stole" w Centrum Kultury Zamek została określona jako "wystawa dla każdego". Moim zdaniem jest jednak przeznaczona dla nikogo, bo kompromituje ją przypadkowość, galopujący uniwersalizm oraz kuriozalna aranżacja ekspozycji.
Makro i mikro. Dynamizm i bierność. Oczywistości i niedomówienia. Rzeczywiste i nierzeczywiste. O najprzeróżniejszych stanach skupienia i kalejdoskopowych stanach rzeczy, przy pomocy malarskich historii, opowiada Anna Kołacka, której kompozycje można odnaleźć w Galerii EGO.
