- Kusi mnie, by wchodzić tam, gdzie nikt nie wchodzi. Fascynują mnie ludzie, którzy są całkiem inni, niż ja. Zastanawiam się dlaczego tacy są, próbuję ich zrozumieć - mówił w piątek w Teatrze Ósmego Dnia Konrad Szołajski, reżyser dokumentu "Dobra zmiana".
Edukacja muzyczna, lekcje muzyki, dodatkowy fortepian, ognisko muzyczne, nauka śpiewu, obowiązkowa rytmika - w Polsce muzyka kojarzy się raczej z przykrym obowiązkiem, aniżeli z czymś atrakcyjnym. Po latach wstydu podczas zaliczania na ocenę hymnu państwowego, ewentualnie "Roty" - nasze związki z tzw. muzyką poważną najczęściej kończą się na etapie szkoły średniej. Nie pomagają narzekania mądrych głów na to, że muzyka jest wartościowa, potrzebna, przydaje się w dalszym życiu. A może by tak wreszcie pozbyć się tej koturnowości i pokazać, że jest po prostu... fajna?
- "Skoruń" to miała być prosta książka i chyba mi się udało. Druga natomiast miała się napisać sama. Podszedłem do niej nonszalancko, z uśmiechem - opowiadał we wtorek w Bibliotece Raczyńskich Maciej Płaza.
- Nie cierpię bylejakości istnienia - wyznał w poniedziałek w Teatrze Nowym prof. Zbigniew Mikołejko. Spotkanie ze znanym filozofem i historykiem religii było pierwszym w tym roku w ramach cyklu "Czytnik".
"Nienawiść, którą dajesz" to opowieść o jednym z najpoważniejszych problemów współczesnej Ameryki, który zdaje się nie mieć końca. Szkoda, że został spłaszczony do rozmiarów ckliwej historii o dorastaniu, pozbawionej głębszej analizy i refleksji, które zostałyby z widzem jeszcze na długo po wyjściu z kina.
Słuchowisko? Znacznie więcej. W czasie niespełna godzinnego Zmysłowiska w Teatrze Animacji odbiorcy dosłownie poczuli wiosnę. Zrobiło się nieco cieplej, wiał przyjemny wiatr i ćwierkały ptaki.
- Kwestia Krymu mało kogo interesuje - twierdzi Paweł Semmler - chyba nawet bardziej interesuje Polaków niż ludzi na Ukrainie, z wyjątkiem Krymczan oczywiście. O przyczynach rosyjskiej okupacji, tożsamości Krymczan, sytuacji Tatarów krymskich i życiu codziennym na okupowanym terytorium mówił gość Księgarni Bookowski, autor książki Krym. Znikający półwysep.
Podczas seansu "Domu, który zbudował Jack" poważnie zacząłem się zastanawiać, kim byłby Lars von Trier, gdyby nie został artystą. Gdyby mieszkał po sąsiedzku, zapewne siedziałbym za drzwiami zamkniętymi na cztery zamki, dwie zasuwki, z zamontowanym alarmem i wiernym amstafem czuwającym przy łóżku.
Po tygodniu żałoby i niedowierzania w zamach na prezydenta Gdańska, trudno wrócić do codzienności, szczególnie życia rozrywkowo-kulturalnego. Dzień po pogrzebie Pawła Adamowicza w Sali Wielkiej Centrum Kultury Zamek zagrały Pustki. I nie był to łatwy w odbiorze koncert.
Widoczne, ale niedostrzegalne. Nieistniejące, ale obecne. Minimalistyczne i uspokajające, ale wzbudzające poczucie dyskomfortu. O odmiennych, ale niekoniecznie wykluczających się sposobach odkrywania wielopoziomowej architektury, w Galerii Miejskiej Arsenał opowiada Marlon de Azambuja.
"Pójdę twoim śladem" jest kolejnym elementem bogatego już uniwersum literackiego Ryszarda Ćwirleja. Są policjanci, złodzieje, szpiedzy, zawiłe intrygi, nagłe zwroty akcji, oraz kilka tematów do przemyślenia.
"Zabawa zabawa" zrobiła na mnie ogromne wrażenie, choć alkoholizm oglądany na ekranie jest tu przedstawiony jakby w wersji de luxe, bez powielania kalek, jakie do tej pory znaliśmy z obrazów przyglądających się temu tematowi. W tym zresztą upatruję największą zaletę filmu - w nakreśleniu cienkiej granicy między dobrą zabawą a uzależnieniem.
Piątkowy wieczór, malutka Galeria Jerzego Piotrowicza Pod Koroną. Przed wejściem do środka - tłok. By zobaczyć wystawę Norakiego, trzeba odstać swoje w kolejce. Dwie osoby z kamerą opisują szczegółowo każdą ze stu jedenastu prac, prawie każdy robi sobie telefonem selfie. Czy to jeszcze wystawa, czy już wydarzenie, na którym po prostu należy być?
Kilka wieków temu komedianci dell'arte konkurowali z przedstawieniami dworskimi o bogatej inscenizacji i teatrem jarmarcznym. Ich dbałość o stronę muzyczną oraz idące za tym świetne wykony oper-baletów (choć to nie był ich stały repertuar) sprawiły jednak, że byli niedosiężni. Sukces włoskich aktorów powtarza właśnie zespół Teatru Animacji. Swoim nowym spektaklem - Miłość do trzech pomarańczy w reżyserii Pawła Aignera dowodzi, że nie ma w Poznaniu równych sobie.
W piosence "Beautiful Boy" John Lennon zapewniał swojego syna, że zawsze będzie go chronił i tak też ojcowsko-synowską relację wyobrażał sobie David Sheff, bohater "Mojego pięknego syna". Ten ostatni nie przewidział jednak koszmaru, w którym jego pierworodny wpadnie w wyniszczającą otchłań metamfetaminy.
Polska scena jazzowa ma się w ostatnich latach znakomicie. Ważny i wart podkreślenia jest fakt, że wśród znakomitych albumów są i te nagrywane przez poznańskich artystów. Trzy bardzo ciekawe ukazały się w ostatnich tygodniach ubiegłego roku.
Dzieci coraz częściej przestają być marginalizowane zarówno jako odbiorcy, jak i twórcy teatralni. Po sukcesie znakomitego spektaklu Władcy much, którego premiera odbyła się niedawno na deskach Sceny Roboczej, Teatr Polski stanął przed trudnym zadaniem dorównania koleżeńskiej poznańskiej produkcji. Dzień po stuletniej rocznicy powstania wielkopolskiego odbyła się premiera spektaklu 27 grudnia, w którym tło wydarzeń historycznych staje się pretekstem do stworzenia inscenizacji dla dzieci.
Było do przewidzenia, że stulecie powstania wielkopolskiego doczeka się niejednego artystycznego komentarza. Dyrektor Teatru Nowego i reżyser Asymilacji Piotr Kruszczyński podjął próbę odciągnięcia poznaniaków od bożonarodzeniowego zgiełku, zastępując pierogi z grzybami - sałatką ziemniaczaną. Kwestia powstania wielkopolskiego stała się pretekstem do podjęcia tematu wielkopolskiej kultury, pod którą chowają się pruskie korzenie.
Oglądając pierwsze sceny spektaklu Solidar-Noc Polskiego Teatru Tańca i bodytalk, pomyślałam: "wreszcie komunikatywny, odzwierciedlający tytuł przekaz". Po chwili jednak okazało się, że wciąż dotyka tej samej narracji, w kolejnym już - po Weselu-Poprawinach - przedstawieniu.
Szkoda Paderewskiego, jego muzyki, która napisana szeroką frazą, nie nuży, wspaniale nosi akcję "Manru" do przodu, jest zaskakująco świeża i warta poznania. Szkoda muzyków, którzy podczas premiery doskonale odnaleźli się w tej gęstej partyturze, wydobywając z niej piękne tematy (brawo maestro Kozłowski!). Szkoda też tej całej podniosłej atmosfery, pompowanej przy okazji stulecia obchodów niepodległości Polski. Balon pękł, pozostał niesmak.
