Ochrona środowiska jest ważna. Chyba żaden racjonalnie myślący człowiek nie myśli inaczej. Zimą w miastach oddychamy smogiem, a lasy i morza przepełnione są foliowymi siatkami i plastikiem. Stąd pomysł organizatorów Poznań Design Festiwal 2019, by pokazać pro-ekologiczne rozwiązania, które możemy wdrożyć w naszych domach, czy w małych firmach, które prowadzimy.
Reżyser i podróżnik Leonid Kanter blisko rok temu popełnił samobójstwo. W pożegnalnym liście poprosił swojego przyjaciela o to, by ten dokończył jego film. Nie chciał, żeby obraz był smutny, miał traktować o miłości. I chyba się udało. Pokaz "Człowieka z taboretem" w reżyserii Jaroslava Popova zakończył kolejną edycję Ukraińskiej Wiosny.
Jedną z ciemniejszych stron popkultury jest to, że - podobnie jak masowa wyobraźnia - żywi się również mrocznymi postaciami, które najłatwiej rozbudzają emocje. Nie bez przyczyny to właśnie takie nazwiska jak Charles Manson, Ted Kaczynski czy wreszcie Ted Bundy stają się jej częścią, a ich życiorysy kanwą, na bazie której kręci się dochodowe filmy przyciągające do kin tłumy widzów.
Jamala - gwiazda, zwyciężczyni Eurowizji, dziewczyna, która wkurzyła Rosję, dziewczyna, którą pokochała cała Europa, a Zachód przygarnął jej muzykę jak swoją. A może to ona przygarnęła zachodnie trendy? Kto tu z kogo czerpie i co składa się na sukces jej muzyki?
"Popytka" Weroniki Fibich nie jest jedynie poruszającą i bardzo osobistą opowieścią o konsekwencjach wojny, tragicznych losach uchodźców i uchodźczyń, życiu w zagrożeniu, przepełnionych obozach i niepewnym jutrze dla nich i ich dzieci. To także historia zbudowanej na wspólnych doświadczeniach przyjaźni Czeczenek i Rosjanki, których życiorysy splotły się w Polsce. Opowieść o sprawczej sile kobiet. I współodczuwaniu.
Ostatnia produkcja Teatru Ewolucji Cienia "Rozpoznani Nierozpoznani" to dla mnie odkrycie tego sezonu. Dobrze jest wciąż móc oglądać spektakle tworzone z myślą o nawiązaniu komunikacji z publicznością, poruszeniu jej i podsunięciu obrazów, które staną się punktem wyjścia do wielu refleksji.
"Ostrą granią dzielimy czas i stawiamy na pierwszej stronicy płaszczyznę w postaci kwadratu czarnego jak tajemnica, płaszczyzna patrzy na nas ciemnym, jak gdyby kryła w sobie nowe stronice przyszłości" - pisał w jednym ze swoich tekstów Kazimierz Malewicz, autor zaprezentowanego pierwszy raz w Petersburgu w 1915 roku obrazu "Czarny kwadrat na białym tle", który zmienił sposób myślenia o sztuce. Malewicz na stałe wpisał się do kanonu historii sztuki. Czy jednak wiemy o nim już wszystko?
Jak spuścić powietrze z naszych wyobrażeń o Moniuszce i jego muzyce? Jak pozbyć się wielkich etykiet typu "ojciec opery narodowej", "wzór muzyki słowiańskiej"? I jak przy tym nie popaść w kicz i banał popularyzacją jego twórczości jako muzyki sexy, produktu gotowego na eksport, mającego firmować markę "Polska"? Wystarczy dać partytury młodym twórcom, zatrudnić reżysera z otwartą głową. Wystarczy podejść do tej muzyki z czułością i humorem, bez oczekiwań, ale też bez kompleksów.
Historia Oberhausen Festival i jego niegasnący sukces wzbudzają podziw, ale także zazdrość. Chciałoby się widzieć zaangażowanie w sprawach filmowego krótkiego metrażu także w Polsce. Z tego powodu Fundacja Ad Arte i Short Waves Festival co miesiąc organizują spotkania Klubu Krótkiego Kina, na którym prezentują interesujące w tej formule dzieła. W poniedziałek, 6 maja, w Kinie Pałacowym zaprezentowano sześć niezwykle interesujących eksperymentów filmowych.
Christian Petzold, laureat Srebrnego Niedźwiedzia i czołowy przedstawiciel współczesnego niemieckiego kina artystycznego, powraca ze swoim kolejnym niebanalnym filmem. W jego "Tranzycie" nic nie jest bowiem oczywiste - mieszają tu się zarówno porządki czasowe, jak i konwencje czy estetyki.
Katarzyna Kozyra, Władysław Strzemiński, Stanisław Wyspiański, Władysław Podkowiński... Liczba wielkich nazwisk polskich artystów zgromadzonych na wystawie "Choroba jako źródło sztuki" w Muzeum Narodowym jest imponująca. Śmiało możemy potraktować tę prezentację jako porządną lekcję historii sztuki.
Kiedy zobaczyłam zdjęcia autorstwa Laury Makabresku - laureatki Nagrody "Arteonu" 2018 - której prace w związku z tym wyróżnieniem można oglądać w Galerii VA, skojarzyły mi się one z czymś, czego nie potrafiłam dokładnie zidentyfikować. Pozostawiły w mojej pamięci niewyraźny ślad, dając mi poczucie, że nie tyle widziałam już coś takiego, ale raczej coś, co powodowało podobne emocje.
W "Obiecanej Ziemi Obiecanej" Polskiego Teatru Tańca pojedyncze bloki tematyczne dotykają takich wątków, jak religia, wojna, kolonizacja czy konsumpcjonizm. Mają zobrazować wieloaspektowość ludzkiej samozagłady, która ukazana została jako wynik pędzącego rozwoju globalnej cywilizacji. Początkowo ułożona linearnie historia ewolucji człowieka, stopniowo staje się coraz bardziej wielowątkowa, doprowadzając do scenicznego chaosu, który według twórców, ma stać się finalnym punktem rozwoju ludzkości.
- Do czego używa się literatury? Ona jest tak niesłychanie potrzebna. Bardziej chyba, niż większość z nas sądzi. To w niej może jest zalążek tego trzeciego języka, bez którego z miesiąca na miesiąc jesteśmy coraz głupsi. Musimy znaleźć inny sposób opisu naszej rzeczywistości [...] - mówił w poniedziałkowy wieczór w Teatrze Nowym prof. Piotr Śliwiński.
Brady Corbet, reżyser wchodzącego właśnie na ekrany "Vox Lux", to twórca zaledwie 30-letni, co samo w sobie nie stanowi jeszcze rzecz jasna o niedojrzałości. Przypieczętowuje ją natomiast ostateczny kształt jego dzieła, które w zamyśle miało być, jak mniemam, ambitną epopeją o współczesności, a w efekcie stało się pastiszem samego siebie.
W "Ja jestem Hamlet" Agata Duda-Gracz traktuje publiczność jak swego rozmówcę i proponuje jej dekonstrukcję odpowiadającą na pytanie "po co nam dziś jeszcze Szekspir?". Pomimo trzech godzin, spektakl jest też doskonałą rozrywką, bo odpowiada naszej potrzebie na widowiska, przemoc i seks.
Sobota stanowiła swoiste podsumowanie całego Spring Break'u - to właśnie tego dnia miały miejsce najlepsze, ale też najgorsze koncerty całego festiwalu.
Trzech facetów na scenie z wrażliwością jakąś dawną, niespieszną, z uszami i oczami wyostrzonymi na niuanse. W końcu byłem na planecie niuansów, wąchania, dotykania, patrzenia - śpiewał Konrad Imiela podczas swojego recitalu. A towarzyszyli mu Piotr Dziubek i Adam Skrzypek. I było to trio pełne, w którym dźwięki i słowa tworzyły jedną, przejmującą opowieść.
Drugi dzień Spring Break'u to zazwyczaj moment kryzysu - nadmiar koncertów skonfrontowany z wyczerpaniem związanym z ilością bodźców może niejedną osobę zdeprymować. Na szczęście charakter niektórych występów pozwalał uzupełnić poziom energii w przypadku całkowitego zmęczenia.
Przez trzy kwietniowe dni cały Poznań żyje muzyką - jak co roku Spring Break opanował kilkanaście klubów muzycznych w mieście. Pod względem artystycznym pierwszy dzień tegorocznego festiwalu prezentował się niezwykle ciekawie. Czyje występy były najjaśniejszym punktem czwartku?
