Początek historii dzieje się w Poznaniu, gdzie poznajemy głównych bohaterów. Poznański Rogal ma swoje święto. Wśród zaproszonych gości, prócz Pyry i tancerzy, pojawił się także Koziołek Matołek. Obieżyświat zatrzymał się w Poznaniu, bo bardzo chciał uczestniczyć w poznańskim święcie, niestety pokaz trykających koziołków, który miał uświetnić wydarzenie, nie odbył się, bo te postanowiły uciec z Poznania w poszukiwaniu lepszego miejsca. Fabuła spektaklu jest dość niezgrabna, niezręczna, szyta z kawałków pomysłów, w których co chwila zaskakują nas zwroty akcji mające na siłę posklejać te fragmenty - tekst Magdaleny Mrozińskiej nie porywał, zwłaszcza stworzone przez nią postaci. Rogalowi zostały przypisane cechy stereotypowego mieszkańca Poznania - kieruje się rozumem, trzyma emocje na wodzy, jest poważny, oszczędny, choć jak to rogal świętomarciński - ma jednak kruche, bogate wnętrze. Pyra to typowa "wieśniara" - lekko brudna, mówiąca głośno, porywcza, kierująca się sercem. Ten kontrast między postaciami łączy się oczywiście ze stereotypowym rozróżnieniem płci: kobieta - emocje, mężczyzna - rozum. Podkreśla to także początkowa choreografia - tancerki lgną do Pyry, zaś tancerze do Rogala. Niesnaski między bohaterami są głównym motorem napędowym kolejnych scen, w których to wybrani przez Bamberkę bohaterowie: Pyra, Rogal i Koziołek Matołek mają szukać zaginionych koziołków poznańskich. Rozpoczyna się przygoda w różnych regionach i miastach Polski: Poznaniu, Krakowie, Lublinie, na Śląsku, Spiszu i Kaszubach.  

Najnowszy spektakl Teatru Muzycznego nie zachwycał ani fabularnie, ani wizualnie. Kostiumy (Agata Uchman) były największym rozczarowaniem - brzydkie i nieprzystające do siebie (dosłowne odwzorowanie rogala kontra fantazja na temat wyglądu ziemniaka). Nawet kostiumy tancerzy z zakątków Polski wydawały się słabej jakości. Także scenografia nie zachwyciła, migające światła, bańki mydlane - wszystko to potęgowało uczucie nadmiaru. Były za to tańce i korowód postaci z najróżniejszych zakątków Polski - wydaje się więc, że twórcy za cel postawili sobie edukowanie młodych. W tej edukacyjnej podróży zdarzały się jednak błędy merytoryczne -  język kaszubski, który wykładała surowa nauczycielka, był dość kulawy, z licznymi błędami w wymowie. Warto odnotować także starania twórców, by pogodzić tradycję ze współczesnością. Nauka alfabetu kaszubskiego prowadzona była przez nauczycielkę, która wyjęta była chyba z produkcji Cartoon Network, a tradycyjne oberasy przerywane były tańcem w stylistyce, którą raczej spotkamy w teledyskach aniżeli na Dożynkach. W rezultacie, choć starania były spore, w spektaklu dominowały przesada, przesyt, zawrotne tempo. Nie wiem jak dzieci, ale ja wyszłam z teatru zmęczona.

W spektaklu, w którym było tyle tańca, istotną rolę pełniła oczywiście muzyka. Niestety dzieci nie mogły wysłuchać jej na żywo. Ludowe dźwięki odtwarzane z nagrania brzmiały płasko. Warto jednak oddać honor tancerzom, a także samym aktorom. Ci ostatni byli dobrze przygotowani, jednak niewdzięczna fabuła i stylistyka spektaklu raczej nie pozwalała na stworzenie wyjątkowych aktorskich kreacji.

W ostatniej scenie poznańskie koziołki wracają do wieży ratusza, proszą jednak, by o godzinie 12 będąc na rynku obejrzeć ich pokaz trykania, zamiast wpatrywać się w telefon. Nie wiem czy to akurat trafny przekaz dla małych dzieci. Może zamiast moralizatorstwa i infantylnej sztuki inaczej rozmawiać z dziećmi w teatrze? Te natychmiast wyczują przecież fałszywą nutę.

Aleksandra Kujawiak

• spektakl Koziołek Matołek i zagadka ratuszowej - pokaz przedpremierowy
• Teatr Muzyczny
• 25.04

© Wydawnictwo Miejskie Posnania 2019