Ponad dwie dekady po debiucie ten związany z naszym miastem twórca przemawia własnym, przejmującym tonem. Pisze o tym w posłowiu Piotr Śliwiński. W swej krótkiej analizie zwraca uwagę na skłonność Grzebalskiego do aforyzmu, a co się z tym wiąże - szczególnej empatii. Bo - w przeciwieństwie do "nieomal całej współczesnej poezji polskiej" - zalicza jego twórczość do kręgu utworów "zdolnych towarzyszyć czytelnikowi w lęku, zwątpieniu, rozpaczy, samotności". Śliwiński przywołuje też słowa Andrzeja Franaszka, który pisał o poezji Grzebalskiego, że dzięki niej można "poczuć zachwyt wobec piękna, które choć odrobinę równoważy człowieczą podłość, sprawność oprawców, spokojne sumienie funkcjonariuszy zła".

Wielkie to słowa, ale omawiany tu tom pozwala je natychmiast zweryfikować. I jest w twórczości autora Ulicy Gnostyckiej właśnie tak, jak piszą dwaj krytycy. Zwłaszcza w tej późniejszej twórczości, bo poetyckie dojrzewanie języka poetyckiego Mariusza Grzebalskiego to osobne, godne uwagi zjawisko. Taką lekturę ułatwia fakt, że całość usystematyzowana została chronologicznie: od pamiętnego Negatywu z 1994 roku po W innych okolicznościach sprzed trzech już lat...

To świetna okazja, by sięgnąć do twórczości poety, który pisze: "wiersz wyobrażam sobie jak kiedyś, / jako coś użytecznego i prostego zarazem".

tj

• Mariusz Grzebalski "Dziennik pokładowy"
• wyd. WBPiCAK