Małe, wiecznie zachmurzone miasteczko nad brzegiem oceanu w Chile. Do domu zamieszkanego przez byłych księży i jedną byłą siostrę zakonną trafia kolejny lokator. Całe towarzystwo zostało tu zesłane przez władze kościelne z powodu jakichś przewin. Nowy nie zagrzeje tu jednak miejsca. Strzeli sobie w głowę, gdy mężczyzna na ulicy wykrzyczy, co też duchowny dawno temu robił z nim i innymi ministrantami.

Po tym wypadku do miasteczka przyjeżdża jezuita, ojciec Garcia, kościelny detektyw, którego zadaniem jest zbadanie okoliczności zdarzenia. Ujawniają się grzechy przeszłości, a atmosfera robi się napięta, zwłaszcza że ów krzyczący mężczyzna, który mówi o sobie, że ma na imię Sandokan - niczym słynny mściciel z kart literatury, nie daje bohaterom spokoju.

Nagrodzony na festiwalu w Berlinie El Club w reżyserii najsłynniejszego obecnie chilijskiego twórcy, Pablo Larraína (Post Mortem, Nie), odsłania zbrodnie Kościoła katolickiego. Te, rzekłbym, uniwersalne, takie jak pedofilia, i te lokalne, chilijskie, jak współpraca z reżimem Pinocheta. To psychologiczny thriller, w którym krzyk przerywa ciszę, dotychczasowy bezruch zostaje zakłócony przez szokujące wydarzenie, a ospała wcześniej rzeczywistość zaczyna przybierać coraz dziwniejsze i groźniejsze formy. Gdzie w tym wszystkim leży prawda? Czy nadpobudliwy Sandokan to rzeczywiście ofiara przestępstw seksualnych, czy raczej chory człowiek, łykający codziennie tonę lekarstw i miewający różne urojenia?

Jedno jest pewne - wszystkie działania ojca Garcii dążyć będą do tego, by ochronić kościelną instytucję. Nawet za cenę życia ludzkiego i... zwierzęcego. Mroczne tajemnice zostaną pogrzebane jeszcze głębiej, szum oceanu zagłuszy krzyki, ciemne chmury nie pozwolą przebić się światłu prawdy. Patologie będą kwitnąć w czterech ścianach domu, a prestiż Kościoła pozostanie nienaruszony. Skąd my to znamy?

Bartosz Żurawiecki 

• El Club (El Club)
• reż. Pablo Larraín
• premiera 16.10