Pokolenie Y zwane milenialsami (w Polsce to urodzeni między 1984 a 1997 rokiem), rocznik za rocznikiem wkracza na rynek pracy i już doczekało się niejednej medialnej reprymendy ze strony potencjalnych pracodawców. Y-ki nie pamiętają ni zimnej wojny, ni biedy PRL-u, za to żyją za pan brat z cyfrowym wszechświatem. Są krytykowani za zadawanie zbyt dużej liczby pytań, oczywiście według swoich przełożonych. Ale tak naprawdę to rynek nie ma za wiele do zaoferowania często świetnie wykształconym milenialsom, więc system broni się przed ich talentami i dyplomami, próbując przylepić im gębę niezadowolonych nierobów.
Proponowane pensje nie pozwalają na samodzielny życiowy start, więc generacja milenialsów najczęściej mieszka z rodzicami. A kiedy rodzice nie chcą już dłużej trzymać pod swoim dachem kogoś takiego jak bohaterka Paryża i dziewczyny, pozostaje im już tylko szlifowanie miejskiego bruku w poszukiwaniu jakiejkolwiek pracy.
Paula, 30-letnia studentka sztuk pięknych, licząc na łatwy nowy start, wraca do rodzinnego Paryża po 10 latach bywania w świecie. Szybko okazuje się, że miasto jest pełne młodych kobiet zatrudnianych na umowach śmieciowych. Pensja sprzedawczyni w butiku nie pozwala jej na wynajęcie mieszkania, pozostaje więc służbówka za opiekę nad dzieckiem.
Autorka filmu, Léonor Sérraille, dostała Złotą Kamerę w Cannes dla najlepszego debiutanta za sfilmowanie blasków i cieni życia 30-letniej singielki z kotem. Nic bowiem tak dobrze nie oddaje skali tego, w jakim stopniu zmienił się świat kobiet, jak sceny samotnej włóczęgi Pauli po ulicach Paryża do taktu muzyki jazz-cafe - świadoma igraszka z kanonicznym kadrami Windy na szafot Louisa Malle'a (1958) i legendarnym spacerem paryskim bulwarami Jeanne Moreau (wtedy również 30-letniej) do dźwięku improwizowanej muzyki Milesa Davisa. Sekwencję spaceru wzdłuż witryn sklepowych Moreau powtórzyła zresztą w Nocy (1961) Michelangelo Antonioniego.
Przemysław Toboła
- Paryż i dziewczyna
- reż. Léonor Sérraille
- premiera: 1.06
© Wydawnictwo Miejskie Posnania 2018