Walka o leki dla chorych na AIDS, jaka rozgrywała się we Francji ćwierć wieku temu, doczekała się swego kronikarza. 120 uderzeń serca to paradokumentalna wersja dramatycznych starć członków organizacji ACT UP Paris, której reżyser filmu sam był aktywistą, domagających się zarówno od rządu francuskiego, jak i koncernów farmaceutycznych przyspieszenia prac nad lekarstwami.

Robin Campillo zwrócił moją uwagę już w roku 2004, gdy jako debiutant nakręcił jeden z najlepszych seriali w konwencji dreszczowców o powracających zmarłych - Les revenants. Amerykanie zrobili remake, ale to już był niewypał. Potem pisał scenariusz do Klasy i wyreżyserował Eastern Boys, zbierając nagrodę za nagrodą.

W przypadku 120 uderzeń serca Campillo również montował swój film, czego efektem Europejska Nagroda Filmowa za najlepszy montaż. Jego rytm układa się w sekwencję sex, drugs and rock & roll. Miłosne sceny pary towarzyszy broni, seropozytywnego Seana (Nahuel Pérez Biscayart - Cezar za rolę) i zdrowego Nathana (Arnaud Valois), przeplatają się ze scenami ekstatycznego tańca do transowej muzyki choćby Bronski Beat. A już za moment jesteśmy w wirze walki, gdy aktywiści atakują woreczkami ze sztuczną krwią laboratorium koncernu farmaceutycznego. Walczą o każdy dzień życia, a odpowiedzią na ich działania jest strach bądź ignorancja. Takie było choćby lato 1993, gdy po raz siódmy ruszałem do Francji na winobranie. Rząd francuski nakazał wtedy cudzoziemskim pracownikom sezonowym obowiązkowe badania na AIDS po fali zachorowań wynikłych z przetaczania krwi zarażonej wirusem AIDS chorym na hemofilię. Gdy otwierałem kopertę z wynikiem badania na balkonie Radia Merkury, redakcyjna koleżanka z pasją przekonywała mnie, że komary też przenoszą AIDS i jak pojadę do Prowansji, to pewnie się zarażę dżumą XX wieku...

Przemysław Toboła

• "120 uderzeń serca"
• reż. Robin Campillo
• premiera: 11.05

© Wydawnictwo Miejskie Posnania 2018