Tytułowe dwa kolory nie mają nic wspólnego z pamiętną trylogią Krzysztofa Kieślowskiego. W filmie Piccioniego chodzi o barwy, które możemy zobaczyć w uczniowskich zeszytach. Jak w każdej zwykłej szkole uczniowie piszą długopisami w kolorze niebieskim, a nauczyciele poprawiają błędy kolorem czerwonym.

I w takich barwach rysują się ramy odwiecznego napięcia. Opowiada o tym uczniom stary, wypalony zawodowo profesor Fiorito: "Jest w sztuce coś takiego, co podobnie jak w naturze, daje nam poczucie bezpieczeństwa, oraz coś, co nas niepokoi. Poczucie bezpieczeństwa daje nam zielona trawa pełna kwiatów, błękitne, czyste niebo. Niepokoi nas bezruch jeziora, groza burzy. Uspokaja nas piękno greckiej rzeźby. Dwa uczucia w wiecznej walce - poszukiwanie porządku i fascynacja chaosem. W środku tej walki umiejscowiony jest człowiek".

Do szkoły trafia na zastępstwo profesor Prezioso, młody pasjonat ze świeżym spojrzeniem na młodzież. Do zderzenia nauczycieli z charakterem dochodzi już przed szafką w pokoju nauczycielskim, gdzie każdy stara się zakreślić swoje terytorium.

Nad sprawnym funkcjonowaniem szkoły czuwa dyrektor Giuliana, zderzająca się z codzienną niewdzięcznością ze strony uczniów, ich rodziców i własnych pracowników.

Każdy z trojga bohaterów filmu spotyka na swej drodze ucznia, który swym zachowaniem wymusza w pedagogach radykalną zmianę perspektywy. "Ale kiedy zauważymy różnicę pomiędzy nami i światem, pomiędzy nami samymi, pomiędzy nami a Bogiem, wtedy stwierdzimy, że możemy jeszcze odczuwać zdziwienie, że możemy rozglądać się dookoła, tak jakbyśmy widzieli coś po raz pierwszy" - tak pociesza siebie i innych szkolarzy stary profesor Fiorito.

Przemysław Toboła

• Czerwony i niebieski (Il Rosso e il blu)
• reż. Giuseppe Piccioni
• premiera 4.07