Tytułowa Gloria (Paulina Garcia), lat 58, rozwódka od 10 albo 12 lat, "sama już nie pamiętam", mieszka sama. Dorosłe już dzieci wyprowadziły się z domu. Próby kontaktu ze strony matki kończą się na wiadomościach nagrywanych na automatyczne sekretarki. Gloria szuka z nimi kontaktu na różne sposoby. Zapisuje się nawet na kurs jogi, by zobaczyć córkę, instruktorkę na tych warsztatach właśnie. Sporadycznych odwiedzin u syna, by zobaczyć wnuka, też nie cechuje wylewność uczuć, a raczej skrywana mniej lub bardziej obojętność ze strony jej potomka.

Gloria samotne wieczory spędza więc na dancingu dla seniorów, gdzie próbuje wypatrzyć mężczyznę do tańca, może nawet do łóżka. Na brak towarzystwa nie może narzekać. Pozostała atrakcyjną kobietą, jak podkreśla choćby spotkany na parkiecie kolega sprzed lat. Szukając wrażeń mogących ożywić jej samotne dni, Gloria skacze na bungee, gra w paintball, bierze udział w warsztatach terapii śmiechem. Stara się wykorzystać wszystkie chwile, jak umie i na ile pozwala jej wiek i wzrok, który pogarsza się z każdym dniem. Lekarz diagnozuje jaskrę. Co rano, gdy jedzie do pracy, dodaje sobie otuchy, śpiewając na głos złote przeboje. Ta scena powtarza się jak refren, kilkakrotnie podglądamy Glorię, w jej ogromnych okularach, która na cały głos wyśpiewuje romantyczne kawałki. Każda z tych scen to małe aktorskie etiudy w wykonaniu Pauliny Garcii. Srebrny Niedźwiedź dla najlepszej aktorki trafił w najbardziej odpowiednie ręce w roku 2013.

Pewnego wieczoru bohaterka poznaje Rodolfo (Sergio Hernandez), starszego od siebie rozwodnika. Wyłapują się wzrokiem w lokalu, a zaraz potem "bardzo się męczą, męczą przez czas długi,/ co zrobić, co zrobić z tą miłością" - jak pisała Agnieszka Osiecka pół wieku temu. Zasłużona nagroda Jury Ekumenicznego na Berlinale 2013.

Przemysław Toboła 

• "Gloria"
• scen. i reż. Sebastian Lelio, Gonzalez Maza
• premiera polska: 13.03