Seans W głowie się nie mieści może być pierwszym krokiem do poznania samego siebie; szansą od losu na dostrzeżenie, jak nierozpoznane emocje mogą zamącić w głowie, kierowanej przez tzw. zdrowy rozsądek.

11-letnia Riley po przeprowadzce rodziców do San Francisco próbuje odnaleźć się w nowej szkole. Autorzy oferują nam filmowy podgląd umysłu dziewczyny, którym rządzi 5 emocji, uosobione przez trzy kobiety: Radość, Smutek i Odraza, oraz dwóch facetów: Gniew i Strach. Cała piątka gania się wokół stołu pełnego przycisków, za pomocą których sterują zachowaniem Riley. I ta emocjonalna sielanka trwa do dnia, gdy - po kolejnej kłótni między Emocjami - Radość i Smutek przez przypadek wylatują z kabiny nawigatorów i wpadają na bezkresne pola pamięci trwałej, gdzie gromadzone są wszystkie wydarzenia z życia Riley, powiązane z doznanymi emocjami. Ta sama emocja może być rozpoznana jako różne uczucie, w zależności od kontekstu zdarzenia.

To nie fabularna wersja serialu Było sobie życie ani też animowany bryk z psychologii, choć autorzy kierują swój film i do nastoletnich, i do pełnoletnich widzów. Ze sprawami i sprawkami ducha, czyli emocjami i uczuciami, bywa bowiem różnie w każdym wieku. W latach 90. Daniel Goleman odkrył inteligencję emocjonalną, by kilka lat później spotykać się z mnichami buddyjskimi od Dalajlamy, gdy okazało się, że Tybetańczycy kultywują pracę nad przejawami umysłu już od tysięcy lat. Aksjomat to trzy trucizny umysłu: przywiązanie - to chcę, odrzucenie - tego nie chcę, oraz zawieszenie - nie wiem, czego chcę. Buddyzm oferuje medytację jako klucz do rozpoznania emocji, które targają nami czasami bez umiaru. Starożytni Grecy wyryli maksymę - Poznaj samego siebie (gr. γνῶθι σεαυτό) na frontonie świątyni Apolla w Delfach.

Przemysław Toboła

• "W głowie się nie mieści"
• scen. i reż. Michael Arndt i Pete Docter
• premiera 3.07