Tytułowa bohaterka żyje w - wydawać by się mogło - kolorowym i beztroskim kolektywie amerykańskich hipisów. Dorośli sprzeciwiają się toczącej się wojnie, uprawiają wolną miłość, oddają się medytacji w oparach podejrzanego opium, nie uznają własności prywatnej. Dzieci - "dobro wspólne" - biegają samopas, z rzadka chodzą do szkoły. Beztroska komuna kończy się, gdy właściciel mieszkania, w którym mieszka Lane z rodziną, wypowiada im lokum. Ten moment staje się bodźcem demaskującym realia życia hipisów. Matka Lane, Halleluja, nie potrafi zaspokoić podstawowych potrzeb trójce swoich dzieci, podrzuca je znajomym. W końcu zostaje sama z Lane. Ta jednak nie chce zdać się na przypadek jak jej rodzicielka.

Lane 1974 obrazuje konflikty międzypokoleniowe. Reżyserka, S. J. Chiro, hiperbolizuje postawy rodziców. Zaostrza charakterologiczne rysy bohaterów do tego stopnia, że chwilami mamy do czynienia nie z zindywidualizowanymi postaciami, a z przedstawicielami konkretnych środowisk. I tak babka Lane jest zagorzałą chrześcijanką, czekającą na powrót syna z wojny, a matka bohaterki to przedstawicielka kontrkultury, pogardzająca mieszczańskim stylem życia. W Lane 1974 mamy do czynienia z międzypokoleniowymi tarciami oraz agresją wyrażaną w słowach i gestach. Reżyserka pokazuje, że niewzruszalność ideologiczna dorosłych prowadzi do destabilizacji życia ich dzieci.

Lane mówi w imieniu dzieci. Poprzez dyskretne sceny, jak uważne oglądanie magazynów z modą i meblami, widzimy jej chęć do bycia skądś. Do wyraźnej identyfikacji. Do posiadania własnego pokoju z łóżkiem. Takim jak na fotografii z czasopisma. Do bycia z innymi, a nie w kontrze do świata. Świetnie pokazują to ostatnie sceny filmu - ucieczka do Kalifornii, do babci ze strony ojca, zakończona przyjęciem, które jest symbolicznym wejściem do rzeczywistości.

Mit wolnego i niezależnego od świata hipisa legł w filmie Chiro w gruzach. Jedynymi idyllicznymi bytami są krajobrazy. Zdjęcia przyrody pokazywane przez pryzmat detali stanowią kontrast dla pogmatwanego życia bohaterów.

Dla Lane rok 1974 będzie lekcją gry w rzeczywistość. Film sugeruje, że myślenie o sobie jako o kimś, kto istnieje poza światem jest utopijne. Lepiej wejść do gry - zdaje się twierdzić Chiro. Ta gra w wielu aspektach będzie się wiązać z konformizmem. Ale też da możliwość kreowania swojej przyszłości, zamiast tkwienia w symbolicznym buncie.

Marta Maciejewska

• 35. Międzynarodowy Festiwal Filmów Młodego Widza Ale Kino!
• "Lane 1974", reż. S. J Chiro
• Multikino 51
• 9.12